صنما چهره نما دیده نشان بر درِ ما
در ِ ما باز گشا ای مه سیمین زرِ ما
ســــــرِ ما تاج بنه با کَرَم شوخ لبت
لب ما وسوسه شد از لب آن دلبر ما
دلبری شیوه شیرین سخنان است دلا
مه لقـــــا دیده گشا دیده منّت سرِ ما
سرِ ما در هوس دیدن رخسار تو شد
تو ربودی به سمن زلف سیه از پرِ ما
پر وبالم ز غم عشق تو درخانه بسوخت
سوختم خاک سیه گشت دل اخگر ما
ماپـــــریشان دمـــی دیدن یاریم کنون
ای دل اندر طلبش بین رخ آن احمر ما
بیخودم کرد کسوف رخ از آن زلف سیاه
سیه آن بخت نبیند رخِ چـــون گوهرِ ما
گوهری کز طلبش چهره برافروخته ایم
تو عطــــا کن بــــرِ ما بر دل خنیاگر ما
آه از آن دیده مستانه که دل در پی اوست
باغ فــــردوس کنــم هدیه به آن اختر ما
به "عطا "کن نطری کز کَرَمِ شوخ لبت
اوست در پای رُخَت شاخه گل پرپر ما